از نظر زرتشتی ها چهار عنصر مهم طبیعت (چهار آخشیج) را نباید آلوده ساخت: آب، خاک، آتش و هوا.
آنان معتقدند که دفن مرده سبب آلودگی خاک می شود و لذا آن را بر فراز کوه می گذارند؛ حتی اگر پرنده و درنده ای برای خوردن آن نباشد.
اگر مرده دفن شود، خاک به سرعت بدن را تجزیه می کند و آلودگی خاک، موقت است و به انسان های زنده سرایت نمی کند و خود جنازه نیز تبدیل به خاک می شود.
اما همانگونه که در تصویر زیر می بینیم، انسان بر فراز کوه، می گندد و باد، هوای آلوده را به موجودات زنده ی دیگر از جمله انسان سرایت می دهد.
نتیجه:
زرتشتیان ـ که به آلودگی هوا اهمیت می دهند ـ بدانند که به فرض، دفن بد باشد، دخمه گذاری بدتر است. برای همین است که رژیم سابق، از گذاشتن اموات در دخمه، جلوگیری کرد.
گذشته از آنکه عاطفه ی انسانی اقتضا دارد که جسد را بر فراز کوه نگذارند. احساسات بازماندگان از هجوم درندگان به عزیزشان، جریحه دار می شود و… اکنون (اسفند 1393) حدود شش ماه است که از درگذشت نوه های دوست گرامی حجت الاسلام صادق حائری جم می گذرد. هنوز هر روز پدر و مادر بچه ها بر سر مزار فرزندانشان می روند و با حضور در آنجا تسکین می یابند. اما اگر جنازه نابود شود، چنین ابزار تسکین را نخواهند داشت.
اجساد زرتشتی در دخمه که هوا را به شدت آلوده می کنند.
